Όταν τα νούμερα δεν τους βγαίνουν… (Μέρος 2ο)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ 9/3/2011

Για ακόμη μία φορά γίναμε μάρτυρες της ίδιας απαράδεκτης κατάστασης. Σε μια συνέλευση-παρωδία στην οποία συμμετείχαν μόλις 144 άτομα φάνηκε ξεκάθαρα η στάση κάθε παράταξης. Οι συνάδελφοι από την ΑΑΠη-ΕΑΑΚ γράφοντας για ακόμη μία φορά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το Καταστατικό του φοιτητικού συλλόγου έδειξαν ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κομματικό τους συμφέρον και η αναγραφή του φοιτητικού συλλόγου στο πανό τους. Φυσικά, άξιος συμπαραστάτης τους σε αυτή την τραγική κατάσταση ήταν ποιος άλλος…; Σωστά μαντέψατε… Η ΑΡΕΝ που έχει καταντήσει ουρά της ΕΑΑΚ και την ακολουθεί σε όλα… Αρχικά, αφού είχαν περάσει σχεδόν 2 ώρες (η γενική συνέλευση είχε οριστεί για τη 1, ενώ η καταμέτρηση έγινε λίγο πριν τις 3…) ζήτησαν καταμέτρηση των παρόντων στο αμφιθέατρο ώστε να διαπιστωθεί αν υπάρχει απαρτία για να ξεκινήσει η συνέλευση. Αφού μόνοι τους μέτρησαν και συμπέραναν ότι υπάρχει ο απαιτούμενος αριθμός φοιτητών για να ξεκινήσει η συνέλευση, πάλι μόνοι τους ανακοίνωσαν ότι υπάρχουν περίπου 105 άτομα (αριθμός μικρότερος και από τον αριθμό των υπογραφών που είχαν μαζέψει για τη διεξαγωγή γενικής συνέλευσης…) και συνεπώς μπορεί να προχωρήσει η διαδικασία. Όπως είπαμε και πριν, το καταστατικό το επικαλούνται μόνο όποτε τους βολεύει και τους συμφέρει… Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, αναλώθηκαν για μία ακόμη φορά σε ύβρεις κατά του ομιλητή που έκανε την τοποθέτηση από την ΠΑΣΠ. Μας έχουν δείξει και στο παρελθόν ότι δε σέβονται τους ομιλητές των άλλων παρατάξεων, ωστόσο κάθε φορά μας εκπλήσσουν προβαίνοντας σε όλο και πιο απαξιωτικές μεθόδους. Κατά τα άλλα, όμως, διατυμπανίζουν ότι θέλουν μαζικές γενικές συνελεύσεις ώστε να ισχυροποιείται η απόφαση του φοιτητικού συλλόγου. Οι πρακτικές τους όμως έρχονται ξανά να τους διαψεύσουν. Και σας ρωτάμε συνάδελφοι από την ΕΑΑΚ: πώς περιμένετε να έρθει ο κόσμος στη συνέλευση όταν σε οποιαδήποτε διαφορετική άποψη από τη δική σας το μόνο που κάνετε είναι να γιουχαΐζετε, να βρίζετε και να τραμπουκίζετε; Μάλλον το ερώτημα παραμένει ρητορικό, καθώς κάθε φορά αποδεικνύετε ότι αυτός είναι ο πολιτικός πολιτισμός που πρεσβεύετε. Δεν δέχεστε τη διαφορετική άποψη καταργώντας την πολυφωνία στο ανώτατο όργανο του φοιτητικού συλλόγου, τη Γενική Συνέλευση. Φυσικό επακόλουθο όλων των παραπάνω ήταν να παρθεί μια απόφαση από 144 άτομα εξ ονόματος ολόκληρου του φοιτητικού συλλόγου. Οι κατά τα άλλα ιεροκήρυκες και θεματοφύλακες των  δημοκρατικών διαδικασιών απέδειξαν ξανά με τη στάση τους το πραγματικό τους πρόσωπο.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποφάσισε με τη σειρά της να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο φυγομαχώντας για μία ακόμη φορά. Καταγγέλλουμε τη στάση της κατά τα άλλα «υπεύθυνης» παράταξης που ενδιαφέρεται για το συμφέρον των φοιτητών να αποχωρήσει αδιαφορώντας για το σύλλογο. Μάλλον θα είχαν κάτι πιο σημαντικό να κάνουν και έτσι επέλεξαν να φύγουν χωρίς καν να αντιπαρατεθούν.

Ως υπεύθυνη και δημοκρατική παράταξη αποφασίσαμε να παραμείνουμε στη διαδικασία ώστε να μην αφήσουμε το σύλλογο έρμαιο στις ορέξεις των δήθεν αγωνιστών. Καταδικάζουμε τις πρακτικές που προσβάλλουν τις αντιλήψεις και τις αξίες κάθε δημοκρατικού ατόμου καταλύοντας κάθε έννοια συλλογικής διαδικασίας και εξευτελίζοντας τους θεσμούς. Καλούμε όλους τους φοιτητές να καταδικάσουν τις απαράδεκτες τακτικές των δήθεν αριστερών παρατάξεων συμμετέχοντας μαζικά στις επόμενες Γενικές Συνελεύσεις δίνοντάς τους την απάντηση που τους αξίζει.

ΠΑΣΠ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ

17 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΜΕΛΙΝΑ…(18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1920-6 ΜΑΡΤΙΟΥ 1994)

Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη – 18/10/1920) γεννήθηκε για να ξεχωρίζει και αυτό έκανε σε ολόκληρη τη ζωή της. Ήταν επικοινωνιακή, ακραία γοητευτική, παθιασμένη και αγωνίστρια! Αν συνυπολογίσουμε και το αστείρευτο ταλέντο της, τότε μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε για ποιο λόγο διέπρεψε τόσο ως ηθοποιός, αλλά και αργότερα ως πολιτικός.

Η Μελίνα ήταν εγγονή του Σπύρου Μερκούρη που διετέλεσε δήμαρχος αθηναίων για πάνω από 30 χρόνια. Την δίδαξε τα πάντα, ενώ, όπως έλεγε και η ίδια, το μάθημα τελείωσε με την απώλειά του (ήταν 16 ετών όταν εκείνος έφυγε απ’ τη ζωή).

Ως γυναίκα με πάθος, ερωτεύτηκε στα 14 τον Γιώργο Πάπα και έφυγε από το σπίτι της για να μείνει μαζί του. Εκείνος της έκανε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής.

Στα 15 της ανακοινώνει την απόφαση της να γίνει ηθοποιός. Η θέλησή της αντιμετωπίζεται αρνητικά, ωστόσο κι εκείνη από την πλευρά της αρνείται να δεχθεί τις αντιρρήσεις των άλλων.

Παντρεύεται έναν κατά πολύ μεγαλύτερο της άντρα, επειδή την έπεισε ότι δεν θα έμπαινε εμπόδιο στα θεατρικά σχέδιά της. Με τον Πάνο Χαροκόπο παραμένουν μαζί για πάρα πολλά χρόνια, αλλά μόνο σαν καλοί φίλοι, αφού ζευγάρι υπήρξαν μοναχά τους πρώτους μήνες του γάμου τους.

Με την οικονομική υποστήριξη του συζύγου της σπουδάζει θέατρο και ταξιδεύει για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Στο βιβλίο της «Γεννήθηκα Ελληνίδα» παραδέχεται και ότι είχε αρκετές εξωσυζυγικές σχέσεις.

Ντεμπουτάρει στο σανίδι σε δύσκολες εποχές του εμφυλίου. Οι πρώτες κριτικές είναι άσχημες. Όχι τόσο για την ηθοποιία της, αλλά για την οικονομική της κατάσταση. «Γιατί η δεσποινίς Μερκούρη δεν κάθεται σπίτι της ώστε να αφήσει κάποια συνάδελφό της που έχει ανάγκη τα χρήματα να εργασθεί;», γράφουν οι κριτικές.

Εκείνη όμως επιμένει και τα καταφέρνει, αφού από το 1945 χρίζεται πρωταγωνίστρια στο θίασο της Κατερίνας. Λίγο αργότερα έρχεται η συνεργασία με τον Κάρολο Κουν («Λεωφορείο ο πόθος», «Η Άννα των χιλίων ημερών» κ.α.).

Ζει ένα μεγάλο έρωτα με τον Πύρρο Σπυρομήλιο που λήγει 7 χρόνια μετά τη γνωριμία τους με το θάνατο του.

Όταν γίνεται απόλυτα αποδεκτή στο Ελληνικό θέατρο, ανοίγονται νέοι ορίζοντες για εκείνη. Ζει στο Παρίσι, γίνεται μούσα του συγγραφέα Μαρσελ Ασαρ που της γνωρίζει όλο τον Γαλλικό πνευματικό κόσμο (τον Ζαν Κοκτώ, τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, την Κολέτ, τη Φρανσουάζ Σαγκάν), ενώ παράλληλα πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις του παρισινού θεάτρου.

Επιστρέφει στο Αθηναϊκό θέατρο στις αρχές της δεκαετίας του 50. Ο κινηματογράφος που αποτελεί τη μεγάλη της αγάπη είναι ένα φρούριο που αντιστέκεται, καθώς οι σκηνοθέτες θεωρούν ότι έχει μεγάλο και προκλητικό στόμα και δεν την επιλέγουν για τις ταινίες τους.

Επιμένει και το 1955, στα 35 της, της δίνεται η ευκαιρία, με τον Καμπανέλλη να γράφει και τον Κακογιάννη να σκηνοθετεί. Η Μελίνα είναι μια εκτυφλωτική Στέλλα! Μια γυναίκα παθιασμένη που προτιμά να πεθάνει πάρα να παντρευτεί.

Στο Φεστιβάλ Καννών γνωρίζει τον Ζυλ Ντασέν. Εκείνος την ερωτεύεται παράφορα και έρχεται στην Ελλάδα για να γυρίσει το «Ο Χρίστος ξανασταυρώνεται» με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα. Τελικά χωρίζουν από τους ως τότε συζύγους τους για να είναι μαζί. Γυρίζουν ταινίες που καταξιώνουν τη Μελίνα σαν αστέρα του διεθνούς στερεώματος.

Συγκεκριμένα, η καταξίωση έρχεται το 1960 με το «Ποτέ την Κυριακή – Never on Sunday», που είχε όλα τα συστατικά της επιτυχίας. Τη Μελίνα σε ρόλο ελεύθερης γυναίκας και την Ελλάδα όπως κανένας ως τότε δεν είχε καταφέρει να δείξει.

Η εισπρακτική επιτυχία ήταν παγκόσμια, με τη Μελίνα να κερδίζει ξανά το βραβείο Ά γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ των Καννών και την ταινία να είναι υποψήφια για 5 Όσκαρ. Το Χόλυγουντ την αναγνωρίζει και μια χρυσή περίοδος ξεκινά.

Το 1961 γυρίζει το «II Giudizio Universale», ενώ το 1962 γίνεται η «Φαίδρα» φέρνοντας τον αρχαίο μύθο στο σήμερα. Τα γυρίσματα γίνονται στο βρετανικό μουσείο και τότε ριζώνει μέσα της η ιδέα της επιστροφής των μαρμάρων. Το 1964 γυρίζεται το «topkapi», που αποτελεί πλέον κλασσικό περιπετειώδες αριστούργημα. Το κοινό χαρακτηριστικό σε όλα τα φιλμ είναι οι ρόλοι μοιραίων και παθιασμένων γυναικών που διεκδικούν κάτι.

Ακολουθούν σπουδαία έργα και συνεργασίες στον κινηματογράφο για τη Μελίνα, που επιστρέφει θεατρικά με μια μεγάλη περιοδεία σε ολόκληρη την Αμερική με το έργο «Ilia Darling» και το «Never on Sunday».

Η περιοδεία πηγαίνει περίφημα και καταλήγει στο Broadway όπου οι παραστάσεις είναι sold out για 9 μήνες. Η επιτυχία αποδόθηκε προσωπικά στη Μελίνα και την ακτινοβολία της! Ήταν η πρώτη και μοναδική έως σήμερα Ελληνίδα που μπήκε εξώφυλλο στο περιοδικό Life.

Έντεκα ημέρες μετά την πρεμιέρα στο Broadway γίνεται το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα. Η Μελίνα ξεκινάει άμεσα έναν προσωπικό αγώνα κατά της χούντας για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων.

Στις 6/7/1968 ανακηρύχθηκε από την χούντα «εχθρός του λαού» και την προσφωνούσαν σε όλα τα μέσα «ερυθρά πόρνη». Τότε έχασε την υπηκοότητά της ενώ η περιουσία της δημεύθηκε.

Το 1969 και μετά το τέλος των παραστάσεων εγκαθίσταται στο Παρίσι απ’ όπου ξεκινά μια μεγάλη περιοδεία με ομιλίες, συναυλίες, συγκεντρώσεις και χιλιάδες συνεντεύξεις, αναζητώντας υποστηρικτές στον αγώνα της. Ο κύκλος της περιοδείας συμπεριέλαβε 14 ευρωπαϊκές πόλεις (στη Στοκχόλμη μίλησε μπροστά σε 100.000 ανθρώπους).

Γίνονται εναντίον της 2 απόπειρες δολοφονίας, μια στη Γένοβα και μια κατά την διάρκεια των παραστάσεων του Ilia darling. Επαγγελματικά την περίοδο της επταετίας έκανε λίγα πράγματα, παίζοντας σε 3 ταινίες και ηχογραφώντας 6 δίσκους (κυκλοφόρησαν στη Γαλλία), ενώ έκανε και δύο τηλεοπτικά shows για την Γαλλική τηλεόραση.

Η είσοδος στην Ελλάδα της επετράπη στις 12/7/1972 για λίγες μονάχα ώρες, ώστε να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας της.

Εντέλει, επιστρέφει στην Ελλάδα με την πτώση της δικτατορίας, όπου πολιτεύεται και εκλέγεται βουλευτής με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μάλιστα, χρίζεται Υπουργός Πολιτισμού, κατακτώντας και διατηρώντας μέχρι σήμερα το ρεκόρ μεγαλύτερης θητείας σε αύτη τη θέση(1980-89, 1993-94).

Αγωνίζεται έντονα για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, ενώ δική της πρωτοβουλία ήταν η κατασκευή του μουσείου της Ακρόπολης, ο θεσμός της Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, όπως και τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα.

Το 1988 την χτυπά ο καρκίνος στους πνεύμονες (ήταν μανιώδης καπνίστρια από την εφηβική της ηλικία) και οι γιατροί της δίνουν 4-6 μήνες ζωής (ζει 6 χρόνια).

«Φεύγει» την Κυριακή 06/03/1994 και η είδηση μεταδίδεται σε ολόκληρο τον κόσμο, με το Broadway να παραμένει κλειστό προς τιμήν της. Κηδεύεται με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού, στις 10/03/1994 και 3.000.000 άνθρωποι συνοδεύουν τη σωρό της. Κανένας Έλληνας στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος δεν κηδεύτηκε με τέτοιες τιμές και με τέτοια συνταρακτική λαϊκή παρουσία…